Πωλ Γκωγκέν. Μαντλίν Μπερνάρ.1888.
Τέμνουσες ματιές.
Στο μπλε του κοβαλτίου.
Και μια σκισμένη σημαία
να υπογραμμίζει την παραίτηση.
Ο δρόμος δεν έχει αξία
χωρίς τον ταξιδιώτη.
Μα η Ναυσικά άλλαξε όνομα.
Λιώνει τις γόπες της
με γόβες στιλέτα
κι όταν μας χαμογελά,
κρυώνουμε.
Μερικές φορές
πέφτω,
στα νερά του Ιούδα
και προδίδομαι.
Καταδίδω τον εαυτό μου
για παρατεταμένη μελαγχολία.
Ανεμώνες κι άσπρα κρίνα
βάφουν τις λέξεις μου.
Αλλά ασφαλή διάβαση δεν βρίσκω.
Πού να πάω,
δεν έχω.
Μαζεύω άχαρα τα φθαρμένα μου
όνειρα
χαϊδεύω το σκελετωμένο σκυλί
του Οδυσσέα
και μελετώ…
Πώς ηχούν τα άστρα στο σκοτάδι.
Πώς μυρίζουν τα νεφελώματα.
Πώς λιώνει το φεγγάρι
και γυαλίζουν οι κρατήρες του.
Αν ήταν κάπου να φτάσω,
δεν μπορώ πια να θυμηθώ.
Ένα πίδακα αίμα
μόνο
αναγνωρίζω.
Ανάδρομη κίνηση
ονομάζεται θαρρώ.
Μπλε του κοβαλτίου
Οι φλέβες μου…
